Xulio López Valcárcel, poeta gallego (Galicia, España): dos poemas imprescindibles: A NAI y POEMA DOS DONS

XULIO LÓPEZ VARCÁRCEL (Lugo, 1953)

Xulio López Valcárcel é licenciado en Dereito e Procurador dos Tribunais.

Escritor de relatos, novelas e ensaios, así como artigos en prensa e radio sobre arte e literatura; con todo, aquí interésanos por ser un dos mellores poetas en lingua galega. Pertence á Xeración Poética dos Oitenta. 

Autor con numerosos galardones, entre os que figuran o Premio Nacional de Poesía para menores de 25 anos, o Premio Guimaraes, en Portugal, o Premio "Celso Emilio Ferreiro" do Concello de Santiago de Compostela en 1979, o Premio "Antonio Tovar" en Orense, o Premio Miguel González Garcés (1993), o Premio "Irmandade do libro", outorgado pola Federación de libreros, (2002) e o Premio da Crítica de poesía galega en 1994 e 2004.

A NAI

A nai cando era nena

soñaba veleiros brancos:

interrogaba o porvir

tecendo panos e cantos,

(…)

Peíños descalzos na herba

e as canelas no orballo,

buscando o seu rostro nas nubes

ficaba suspensa en abraio,

pensando días futuros,

soñaba veleiros brancos.

Mais polo ceo sen tempo

dos seus ollos, leves no leve,

brancos no Branco,

seguen a cruzar ténues,

venturosos, imposíbeis,

aqueles veleiros leves,

aqueles veleiros brancos.

POEMA DOS DONS

Gracias quero dar

pola noite e a chuvia

que nos devolven a memoria da nai.

Gracias pola muller que dá forma a beleza,

polo sexo que une

nunha soa carne

dúas soidades,

e polo soño que nos permite

a viaxe á morte

e o regreso.

Gracias polo vento

que nos fai estraños de nós mesmos

e pola pedra

que aspira a soñar

a eternidade.

Gracias quero dar polos nenos

que non coñecen nin a culpa nin a morte,

e pola música,

alma en epifanía transcendida.

Gracias pola luz

que nos devolve o mar

nos ollos da amada

e polo aire vivificante e saudabel.

Gracias pola beleza que nos enche e acovarda

e polo mencer

que nos ofrece a ilusión

da primeira vez.

Gracias pola xuventude

e polos sentidos

polo loureiro e o trigo.

Gracias polo viño, que nos sume

nun transo indoloro,

pola herba, máis tenaz que o tempo.

e pola arte

que nos transcende e sobrevive.

Gracias quero dar

polos días que compartes comigo,

pola caricia e polo beixo.

Gracias polo mar, absoluto e poderoso.

Gracias polo silencio e polo verso.