Comentarios y textos sobre poesía, novela, teatro, ensayo, pinturas, esculturas, recetas de cocina, etc. de todas las épocas.
domingo, 10 de marzo de 2019
Simpática canción de una muchacha de servir NATI MISTRAL "TANGO DE LA MENEGILDA"
EL TANGO DE LA CRIADA DE SERVIR RELATANDO CÓMO SE LAS INGENIA PARA SISAR A SU AMA.
TODO CONTADO CON HUMOR EN ESTE FRAGMENTO DE LA ZARZUELA LA GRAN VÍA
MUY GRACIOSO Tango de Doña Virtudes de "La Gran Vía"
OS VAIS A REÍR UN POCO CON ESTA
CANCIÓN DE LA ZARZUELA LA GRAN VÍA
EL TÓPICO DE LA SEÑORA Y LA
SIRVIENTA CANTADO CON MUCHA
GRACIA
Poema feminista de una monja del siglo XVII
SOR
JUANA INÉS DE LA CRUZ
(México, 1651-1695)
Esta mujer, dramaturga y poeta, fue religiosa de la orden de San Jerónimo.
Se le conoce en México como «el Fénix de América», «la Décima Musa» o «la Décima Musa mexicana» debido a la importancia de su obra.
Se le conoce en México como «el Fénix de América», «la Décima Musa» o «la Décima Musa mexicana» debido a la importancia de su obra.
En sus poemas se
trata el tema del amor y la decepción del desengaño amoroso. Sus versos
contienen alusiones mitológicas y abundancia de figuras literarias como el
hipérbaton, ya que estaba influenciada por la poesía barroca española.
A LA VANIDAD MASCULINA
Hombres necios que acusáis
a la mujer sin razón,
sin ver que sois la ocasión
de lo mismo que culpáis:
si con ansia sin igual
solicitáis su desdén,
¿por qué queréis que obren
bien
si las incitáis al mal?
Combatís su resistencia,
y luego, con gravedad,
decís que fue liviandad,
lo que hizo la diligencia.
Con el favor y el desdén
tenéis condición igual,
quejándoos, si os tratan mal,
burlándoos, si os quieren
bien.
martes, 5 de marzo de 2019
Juan Gelman: dos breves pero preciosos poemas de este poeta argentino
JUAN GELMAN (Argentina, 1930)
COSTUMBRES
No es para quedarnos en casa que hacemos una casa
no es para quedarnos en el amor que amamos
y no morimos para morir
tenemos sed y
paciencias de animal
Un pájaro
vivía en mí.
Una flor viajaba en mi sangre.
Mi corazón era un violín.
Quise o no
quise.
Pero a veces
me quisieron.
También a mí
me alegraban: la primavera,
las manos juntas, lo feliz.
¡Digo que
el hombre debe serlo!
Aquí yace
un pájaro.
Una flor.
Un violín.
sábado, 2 de marzo de 2019
DIANA VARELA PUÑAL Y DOS DE SUS MEJORES POEMAS
DIANA VARELA PUÑAL
(Corme, A Coruña, España, 1981)
Autora
de teatro, novela e poesía, esta
avogada e escritora afiánzase no panorama
literario galego. Foi galardoada cunha serie de premios nos diferentes xéneros
literarios nos que escribe. Os seus poemas son elegantes, próximos e, nalgúns
casos, rotundos, como o primeiro que presentamos.
EMIGRANTES
Na grisalla húmida dun setembro,
á volta da escola,
os bisavós calados, na cociña;
ninguén explicara aquela intromisión,
aquelas roupas enriba da cama,
aquela tristura dos seus ollos,
nos meus, a desconfianza.
Ó meu bisavó
gustábanlle as laranxas
e xiringábame zume ó partilas.
Ó pasear cantaruxaba sen abrir a boca,
marcando o ritmo coas mans,
e arrastrando os pés.
Meu bisavó era músico
e emigrara dúas veces:
a primeira vez, de mozo,
chegou a América,
a segunda vez, de vello,
á nosa casa.
CANTO Ó HOME
Que nunca
falte o home que refresque
a mañá con
loureiro de ramos
e sosteña a
mirada firme da muller que ama,
que eu,
muller, agradezo o home.
Ríndome á
música impregnada entre as sabas
e ós bicos de
froitas antes de ir ó traballo,
ríndome ó
espertar poderoso do home,
ó peito
dourado e á voz grave.
Por ti, a
beleza da luz e da auga,
da primavera e
da xuventude,
da risa e da
calma.
A ofrenda dos
meus días,
as miñas
palabras.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)