domingo, 10 de marzo de 2019

Simpática canción de una muchacha de servir NATI MISTRAL "TANGO DE LA MENEGILDA"





EL TANGO DE LA CRIADA DE SERVIR RELATANDO CÓMO SE LAS INGENIA PARA SISAR A SU AMA. 

TODO CONTADO CON HUMOR EN ESTE FRAGMENTO DE LA ZARZUELA LA GRAN VÍA 

MUY GRACIOSO Tango de Doña Virtudes de "La Gran Vía"





OS VAIS A REÍR UN POCO CON ESTA 

CANCIÓN DE LA ZARZUELA LA GRAN VÍA

EL TÓPICO DE LA SEÑORA Y LA 

SIRVIENTA CANTADO CON MUCHA 

GRACIA 

Poema feminista de una monja del siglo XVII


SOR JUANA INÉS DE LA CRUZ 

(México, 1651-1695)

Esta mujer, dramaturga y poeta, fue religiosa de la orden de San Jerónimo.
Se le conoce en México como «el Fénix de América», «la Décima Musa» o «la Décima Musa mexicana» debido a la importancia de su obra.

En sus poemas se trata el tema del amor y la decepción del desengaño amoroso. Sus versos contienen alusiones mitológicas y abundancia de figuras literarias como el hipérbaton, ya que estaba influenciada por la poesía barroca española.

A LA VANIDAD MASCULINA
Hombres necios que acusáis
a la mujer sin razón,
sin ver que sois la ocasión
de lo mismo que culpáis:

si con ansia sin igual
solicitáis su desdén,
¿por qué queréis que obren bien
si las incitáis al mal?

Combatís su resistencia,
y luego, con gravedad,
decís que fue liviandad,
lo que hizo la diligencia.

Con el favor y el desdén
tenéis condición igual,
quejándoos, si os tratan mal,
burlándoos, si os quieren bien.




martes, 5 de marzo de 2019

Core ingrato, de PAVAROTTI, Maravillosa canción

Juan Gelman: dos breves pero preciosos poemas de este poeta argentino


JUAN GELMAN (Argentina, 1930)

Juan Gelman

Se exilió del país a causa de la dictadura militar y se trasladó a México. Desde muy joven comenzó a escribir poemas recibiendo muchos galardones, entre ellos el Premio Nacional de poesía en Argentina, en 1997 y el Premio Cervantes en el 2007


COSTUMBRES

No es para quedarnos en casa que hacemos una casa
no es para quedarnos en el amor que amamos
y no morimos para morir
tenemos sed y
paciencias de animal



EPITAFIO


Un pájaro vivía en mí.
Una flor viajaba en mi sangre.
Mi corazón era un violín.


Quise o no quise. 
Pero a veces
me quisieron. 
También a mí
me alegraban: la primavera,
las manos juntas, lo feliz.


¡Digo que el hombre debe serlo!

Aquí yace un pájaro.
Una flor.
Un violín.


sábado, 2 de marzo de 2019

Fuxan Os Ventos O meu amor e mariñeiro. UNA CANCIÓN GALLEGA PRECIOSA





DIANA VARELA PUÑAL Y DOS DE SUS MEJORES POEMAS


DIANA VARELA PUÑAL 
(Corme, A Coruña, España, 1981)

Autora de teatro, novela e poesía, esta 
avogada e escritora afiánzase no panorama literario galego. Foi galardoada cunha serie de premios nos diferentes xéneros literarios nos que escribe. Os seus poemas son elegantes, próximos e, nalgúns casos, rotundos, como o primeiro que presentamos.

EMIGRANTES
Na grisalla húmida dun setembro,
á volta da escola,
os bisavós calados, na cociña;
ninguén explicara aquela intromisión,
aquelas roupas enriba da cama,
aquela tristura dos seus ollos,
nos meus, a desconfianza.

Ó meu bisavó gustábanlle as laranxas
e xiringábame zume ó partilas.
Ó pasear cantaruxaba sen abrir a boca,
marcando o ritmo coas mans,
e arrastrando os pés.
Meu bisavó era músico
e emigrara dúas veces:
a primeira vez, de mozo,
chegou a América,
a segunda vez, de vello,
á nosa casa.



CANTO Ó HOME

Que nunca falte o home que refresque
a mañá con loureiro de ramos
e sosteña a mirada firme da muller que ama,
que eu, muller, agradezo o home.
Ríndome á música impregnada entre as sabas
e ós bicos de froitas antes de ir ó traballo,
ríndome ó espertar poderoso do home,
ó peito dourado e á voz grave.
Por ti, a beleza da luz e da auga,
da primavera e da xuventude,
da risa e da calma.
A ofrenda dos meus días,
as miñas palabras.