La gran poeta gallega ROSALÍA de CASTRO y tres de sus preciosos poemas

ROSALÍA DE CASTRO 

(Santiago de Compostela, 1837-Padrón, A Coruña, 1885) 

É a máxima representante da poesía galega. Na súa obra aparece reflectida toda a natureza, sociedade e inxustiza sufrida polos habitantes de Galicia, ademais de transmitir os seus propios estados anímicos. 

Da súa obra Cantares galegos escollemos os seguintes poema:

PASENIÑO, PASENIÑO

Paseniño, paseniño

vou pola tarde calada

de Bastabales camiño.

Camiño do meu contento;

i en tanto o sol non se esconde

nunha pedriña me sento.

E sentada estou mirando

como a lua vai saíndo,

como o sol se vai deitando.

Cal se deita, cal se esconde

mentras tanto corre a lúa

sin saberse para donde.

Para donde vai tan soia

sin que aos tristes que a miramos

nin nos fale nin nos oia.

Que si oira e nos falara,

moitas cousas lle dixera,

moitas cousas lle contara.

¡PRA Á HABANA!                     

Vendéronlle os bois, 

vendéronlle as vacas, 

o pote do caldo 

i a manta da cama. 

Véndéronlle o carro 

i as leiras que tiña, 

deixárono soio, 

coa roupa vestida. 

«María, eu son mozo, 

pedir non me é dado, 

eu vou polo mundo 

pra ver de ganalo. 

Galicia está probe, 

i á Habana me vou... 

¡Adios, adios, prendas 

do meu corazón!»

CASTELLANOS DE CASTILLA (fragmento)

Castellanos de Castilla,

tratade ben ós gallegos;

cando van, van como rosas;

cando vén, vén como negros.

Cando foi, iba sorrindo;

cando veu, viña morrendo;

a luciña dos meus ollos,

o amantiño do meu peito.

….

Foi a Castilla por pan,

e saramagos lle deron;

déronlle fel por bebida,

peniñas por alimento.

Déronlle, en fin, canto amargo

ten a vida no seu seo...

¡Castellanos, castellanos,

tendes corazón de ferro!